Kategoria: Relacja

               Majowe spotkanie Akademickiego Koła Misjologicznego było poświęcone postaci naszej patronki – dr Wandy Błeńskiej. Wykładu na jej temat udzielił nam wybitny znawca tej postaci – ks. Jarek Czyżewski.

               Tradycyjnie spotkanie rozpoczęliśmy od uczestnictwa we Mszy Świętej, na której kazanie wygłosił nas Gość. Dotyczyło ono św. Szczepana oraz przemiany Szawła, który udając się do Damaszku musiał mijać miejsce kaźni męczennika.

               Po Mszy Świętej przeszliśmy do sali konferencyjnej. Ekipie AKM-u jak zawsze dopisywał dobry humor i na wszystko reagowaliśmy z wielkim entuzjazmem. Wkrótce na stołach pojawiły się ciastka, krówki z Łagiewnik, naklejki Koła oraz bony zniżkowe do Cafe Misja.

               Po chwili ucichły już plotki i zaczęła się prelekcja. Poza „suchymi” faktami biograficznymi, mieliśmy okazję posłuchać wielu anegdotek i cytatów z życia Dokty oraz obejrzeć niepublikowane wcześniej zdjęcia. W historii księdza Czyżewskiego, nasza bohaterka nie była bowiem postacią papierową, a osobą z krwi i kości, która mimo trudnych czasów miała siłę i odwagę pomagać innym. Matka Trędowatych często mawiała „wszędzie są dobzi ludzie”. Dowiedzieliśmy się, skąd pojawiła się ta sentencja.

               Pewnego dnia dr Wanda odwiedzała swojego brata – Romana, który znajdował się w oflagu. Był on w kiepskim stanie zdrowotnym i miał wielką ochotę na jagody. Jego siostra udała się więc do centrum miasta, nie mogła jednak ich nigdzie znaleźć. W pewnej chwili dostrzegła panią niosącą słoik pełen świeżych jagód, zapytała więc, czy może je odkupić. Owa kobieta dała Wandzie słoik i nie zażądała zapłaty – powiedziała, że też kiedyś była w takiej sytuacji, chce pomóc jej w trudności. Od tego czasu Dokta twierdziła, że nawet w najstraszniejszych czasach jest miejsce na normalne, ludzkie odruchy.

               Pomimo faktu, że po wyjeździe na misje do Ugandy, Matka Trędowatych zajmowała się leczeniem ludzi, a nie głoszeniem Ewangelii, przez swoje dobro oraz indywidualne podejście do pacjentów zdobywała ważne miejsce w sercach miejscowej ludności. Swoim zachowaniem, dyscypliną oraz codziennym uczestnictwem we Mszy Świętej, Dokta jednoznacznie wskazywała na Tego, Który ją umacnia. Jej niezwykła relacja w Bogiem objawia się m.in. w zaufaniu Bogu w sytuacjach kryzysowych. Nasza patronka bardzo lubiła kajakarstwo. Pewnego dnia, kiedy płynęła po rzece, zauważyła hipopotama. Modliła się wtedy do świętego Rafała słowami „ratuj mnie, a ja będę wiosłować!”

                W osobistym podejściu dr Wandy Błeńskiej do pacjentów niezwykłe jest to, że nie bała się dotykać ludzi chorych na trąd. Miało to wyjątkowy wydźwięk w społeczeństwie, które stygmatyzuje osoby z objawami chorób zakaźnych.

                27 listopada, w 5 rocznicę śmierci Dokty, rozpocznie się proces beatyfikacyjny. W każdy 27 dzień miesiąca spotykamy się na cmentarzu obok kościoła Chrystusa Dobrego Pasterza na Ogrodach, aby modlić się przy grobie dr Wandy Błeńskiej.

               Po prelekcji był jeszcze czas na ogłoszenia, robienie zdjęć i rozmowy. Grupy jadące na letnie doświadczenie misyjne też miały swoje spotkania. Rozeszliśmy się pełni zapału misyjnego, niektórzy nawet pojechali jeszcze zobaczyć rondo Wandy Błeńskiej. Następnego dnia kilka osób z Koła spotkało się na porannej Mszy Świętej.

Joanna Nowotna

           We wtorek, 2 kwietnia, gościem Akademickiego Koła Misjologicznego był o. Mariusz Bartuzi, Ojciec Biały. Pracuje na co dzień w Lublinie, wcześniej pracował na misji w Afryce – Mali, Malawi i Algierii.

Misjonarz przyjechał do Poznania już w niedzielę, dzięki czemu niektóre z naszych sióstr i braci mogli spotkać się z Nim już wcześniej, a było warto! W tym miejscu podziękowania należą się wszystkim, którzy włączyli się w organizację przyjęcia Ojca, w tym Filipowi, oprowadzającemu we wtorkowe przedpołudnie naszą grupę po Poznaniu.

           Wieczorne spotkanie tradycyjnie rozpoczęliśmy od najważniejszego spotkania z żywym Chrystusem na Mszy Świętej. Niesamowitym jest, że Liturgia Słowa na ten dzień przewidziała czytanie z Ewangelii o uzdrowieniu przez Jezusa chorego przy Sadzawce Owczej. To właśnie w tym miejscu, uczestnicy doświadczenia misyjnego Jerozolima 2018 spotkali o. Mariusza!

           W kazaniu Ojciec wspomniał o tym spotkaniu, jak również wyraził swoje uznanie dla działalności naszego koła. Opowiedział również o wartości osobistej relacji ze Zbawicielem w życiu misjonarza, która przekłada się na wspólny nam wszystkim dar i charakter głoszenia pokoju bliźnim.

            W dalszej części spotkania Misjonarz Afryki podzielił się z nami bogatym doświadczeniem swojego życia. Na początku naszą uwagę przykuły przywiezione pamiątki oraz strój, w który ubrany był gość. Okazało się, że habit Ojców Białych niewiele się różni od tradycyjnych strojów mieszkańców północnej Afryki – oddaje to charyzmat zgromadzenia, zakładający inkulturację zakonników.

            Dalsza część opowieści mówiła o konkretnych dziełach prowadzonych przez Ojca wśród górskiego ludu Berberów, takich jak remont domu dla wspólnoty. Zwrócił także szczególną uwagę na wartość codziennego życia misjonarza w społeczności miasta, zaczynając od prowadzenia duszpasterstwa zagranicznych studentów; przez rozmowy z miejscowymi w kraju odciętym od kultury pozostałych części świata, w którym katolicyzm jest utożsamiany z okupantem; aż do towarzyszenia tym, którzy zdecydowali się odejść od przemocy islamu, aby zbliżyć się do zbawienia w katolicyzmie. Misjonarz podzielił się z nami poruszającym świadectwem syryjskiego lekarza, który w chrześcijaństwie odkrył zupełnie nową drogę życia – życia, w którym można przebaczać.

            Podsumowując, chciałbym przypomnieć myśl, zostawioną nam przez o. Mariusza – abyśmy pamiętali, że wspólnota jest po to, aby przebaczać i żyć razem. Niech poprowadzi nas ona do otwartości na działanie Ducha Świętego pomiędzy nami!

Mikołaj Dzik

Chile, młodzież, 4000 m n.p.n., studia w Niemczech, żucie koki, Boliwia, Taize i stół z trzema nogami. Czy da się znaleźć jakieś połączenie między tymi wszystkimi rzeczami? Da się. Połączeniem tego wszystkiego jest życie ojca Grzymisławskiego!

Gdybym na samym początku napisał jakiś ogólny banał typu: „w miniony wtorek w naszej wspólnocie gościliśmy Werbistę – ojca Wojciecha Grzymisławskiego, który podzielił się swoim doświadczeniem pracy misyjnej w Chile i Boliwi”, to dałbym Wam – czytającym te słowa – wrażenie, że mieliśmy normalne spotkanie z misjonarzem. Więc nie mogę tak napisać.

Trudno wyrazić słowami charyzmę, spontaniczność i radość ojca Wojciecha. A tym bardziej przekazać to w jakimś skrótowym opisie spotkania. Jak to już bywa na wtorkowych spotkaniach AKM – u Sióstr Klawerianek działo się wiele…

Rozpoczęliśmy Eucharystią, podczas której dowiedzieliśmy się od naszego gościa, dlaczego życie każdego misjonarza (czyli każdego chrześcijanina w ogóle) ma być jak stół z trzema nogami. Jedna noga to Słowo Boże, które ma działać w naszym życiu, ma wiercić nam dziurę w brzuchu i powodować nawrócenie. Druga noga to nasza odpowiedź na Słowo poprzez nawiązanie głębokiej, osobistej relacji z Bogiem. Najprościej wyraża się to w modlitwie „Ojcze nasz”, o której słyszeliśmy w Ewangelii. Trzecią nogą jest przebaczenie. Prawdziwe przebaczenie. Jeśli którejś z tych nóg zabraknie, albo nawet któraś będzie krótsza, to stół naszego życia będzie się wywracał. Zadaniem każdego z nas jest zadbanie o każdy z tych trzech aspektów. Wtedy będzie dobrze.

Druga część spotkania jest o wiele trudniejsza do zrelacjonowania. Nie da się zliczyć ilości wrażeń, w które nas wprowadził ojciec Wojciech mówiący o swoim misyjnym życiu. Opowieści o Chile, studiach w Niemczech, potem pracy w Boliwii – to było coś niesamowitego. Nasz gość pracował wiele lat w tych miejscach, głównie z młodzieżą, realizując misyjne projekty. Zaskoczyła nas opowieść o warunkach pracy na 4 000 m n.p.m., spotkaniach modlitewnych w duchu Taize, żuciu koki na początek pracy, otwartości młodzieży, misteriach Męki Pańskiej na ulicach boliwijskich miast („No bo to droga krzyżowa. Trzeba iść. A nie tam jakieś krążenie po kościele.”), kulturze różnych plemion Indian oraz codziennych problemach mieszkańców Ameryki Południowej.

W tym wszystkim jednak treść spotkania i opowieści naszego gościa będą nam pewnie z biegiem czasu uciekać z pamięci. Gdyż mamy ją dobrą, lecz krótką. Na pewno jednak nie da się zapomnieć postawy, radości, zaangażowania, olbrzymiej ekspresji i rozpalonego do czerwoności ducha misyjnego ojca Wojciecha. Zrobił na nas bardzo duże wrażenie! Dziękujemy!

Umocnieni spotkaniem wracamy do naszej codzienności. Ale takiej… misyjnej codzienności. Chyba każdy z nas po takiej dawce świadectwa misyjnego czuje zapał do głoszenia Chrystusa tam, gdzie jest.

Ojciec na koniec Mszy św. oświadczył nam: „Idźcie, jesteście posłani”. No to idziemy!

kl. Tomek Pawelec

P.S. Jeśli sprawozdanie ze spotkania pozostawiło niedosyt… to dobrze. Warto zajrzeć na spotkanie AKM! Kolejne już 2 kwietnia! 🙂

***

Zapraszamy do obejrzenia fotorelacji ze spotkania!

(Polecamy ostatnie zdjęcie.) 🙂

We wtorek 12.02.2019 r. odbyło się 5. akademickie spotkanie formacyjne 2018/2019 w Domu Sióstr Klawerianek przy ul. Dmowskiego 130 (Archidiecezjalne Centrum Misyjne).

Rozpoczęliśmy Mszą św. o godz.19.00 koncelebrowaną przez naszego gościa o. Piotra Jałako, który wygłosił kazanie, oraz opiekuna AKM, ks. dr Szymona Stułkowskiego. Podczas homilii zastanawialiśmy się, jak bardzo pozwalam Jezusowi na udział w moim życiu, jak bardzo liczę się z tym, czego On ode mnie oczekuje.

Druga część spotkania zaczęła się od krótkiego wprowadzenia oraz zaprezentowania przez prezes AKM, Luizę Nadstazik, pamiątek dla AKM przywiezionych ze Światowych Dni Młodzieży w Panamie (Luiza płynęła na Darze Młodzieży w charakterze członka załogi w ramach konkursu Rejs Niepodległości). Oczywiście nie obyło się bez przysmaków prosto z Panamy! Mogliśmy spróbować jak smakują panamskie ciasteczka, platany czy juka. Wysłuchaliśmy też ogłoszeń na najbliższy czas.

Następnie głos zabrał nasz gość specjalny, czyli o. Piotr Jałako SP, który przez 5 lat pracował w Chile, określanym jako Szwajcaria Ameryki Łacińskiej. Ojciec Piotr pracował na dwóch placówkach, w stolicy – Santiago de Chile – oraz w małej górskiej wiosce wśród Mapuchy, rdzennych Indian.

Ojciec Piotr pokazał nam niesamowite zdjęcia oraz filmy z tamtejszych misji. Opowiedział bardzo wiele interesujących historii i przybliżył nam tamtejszą sytuację społeczną, polityczną, religijną, przyrodniczą. Mogliśmy na chwilę przenieść się w inny świat. Ojciec Piotr przeżył wybuch wulkanu lawą, wybuch wulkanu sadzą i pyłem (skutki tego wybuchu odczuwalne były w odległości nawet 1000 km!), wypadek samochodowy, trzęsienia ziemi (najmocniejsze miało 7,6 w skali Richtera). Spotkał malutkie, lecz zabójcze pająki. Opowiadał o niebezpiecznych pumach, przed którymi należy bronić się maczetą…  Usłyszeliśmy jeszcze wiele innych fascynujących opowieści. Cieszymy się, że Ojciec był z nami i podzielił się swoją misyjną historią. Bardzo dziękujemy za otwarte serce!

Zachęcamy do obejrzenia fotorelacji.

Tosia Remlein & Luiza Nadstazik